Burak Yalım: Atları sevin, iyi gelecektir...

Burak Yalım: Atları sevin, iyi gelecektir...

Sanırım rüyamda görsem inanmazdım, bir gün gelecek ve ben bambaşka bir hayata başlayacağım. Kaderin üstünde bir kader var biliyorsunuz, kul kuruyor kader ise gülüp geçiveriyor. Seminerler, konferanslar, organizasyonlar, görüşmeler, itişmeler ve kakışmalardan sonra Tabiat'ın ortasında buluverdim kendimi. Cemil Meriç insanlar kıyıcıydı kitaplara kaçtım demişti ben de Allah beni atlara kaçırdı diyor ve şükrediyorum halime.


İnsanların konuşup hissetmediği bir dünyadan atların sessiz ve derin hisliliğine kavuşmak ne de güzel oldu diyorum kendi kendime. Elbette takım elbiseli, mikrofonlu, bol bürokrasi ve siyaset kokan o günleri de özlemiyor değilim ama Tabiat'ın ortasında tavuk-horoz sesleri, ördeklerin kanat çırpışları, Tarçın'ın kapıdan girerken hav hav ederek günaydın demesi de hepsini unutturuyor desem yalan olmaz.

Kapıdan giriyorsunuz, yukarıdan bir Golden size bakıp selam veriyor, hızlı adımlarla tavlaya yani ahırlar bölgesine gidiyorsunuz atların kimisi kafasını çıkarmış bakıyor, diğerleri de baksın diye bir ıslık çalıyorsunuz hepsi kafalarını çıkarıyor ve size bakıyor. Sırasıyla Nevada, Yıldız, Kartopu, Arthur ve Wesley hemen karşı sırada ise Rüzgar, Kikkuli, Yağmur, Dolly ve Zillly. Hepsinin birbirinden güzel huyları, birbirini tamamlarcasına karakterleri var. Alt ahırlarda ise Dost ve Karamel, yan yana güzel günleri bekliyorlar. Hepsine selam verip Café'ye indiğimde şömine yanıyor, televizyonda ise kapalı manejin görüntüsü haydi atla gel diye çağırıyor. Sımsıcak bir çayı elime alıp başlıyorum dolaşmaya, kediler; Prenses, Panter, Romeo, Softie... Takılıyorlar peşime ve derken ördeklerin yüzdüğü gölete geliyoruz. Her seferinde aynı görüntüde farklı bir fotoğraf çekme isteği ile 2-3 dakika geçiriyorum orada, birinde bayraklı, diğerinde rüzgarlı, bir başkasında ördekler kanat çırparken...


Şöyle kapalı maneje doğru salınıyorum, her şey yerli yerinde mi, 5S işliyor mu, neler nerelere dağılmış bakalım. El arabası yerinde, kaşağı, fırça, maya demiri yerinde ama kutuları değişmiş. Sonra ekipman odası, eyerler, başlıklar düzenli, keçeler ve peluşlar tertemiz. At kapama alanı da pırıl pırıl ise şöyle derin bir oh çekiyorum. Kapalı Maneje giriyorum, lavabolar, soyunma odaları, tribünler, masalar, sandalyeler ve Binicilik Danışma Merkezi... Hepsine tek tek göz atmak gerekiyor misafirler gelmeden, evimizi tertip ve düzenli bir de tertemiz kılmak gerekiyor elbette.

Bugün hava güneşli olacak gibi görünüyor, Karamel yerine inmeli, önüne otu konulmalı, az sonra çocuklar cıvıl cıvıl etrafında dolaşacaklar, gün sonuna doğru Karamel sıkılacak bu yoğun ilgiden. Milyon kare çekilecek, atlarla selfiler yapılacak bir güne başlıyoruz, tavla pırıl pırıl, atlarımız heyecanla bekliyor misafirleri.

Mescid'in minaresi mütevazi bir mümini andırıyor, hemen önünde satranç köşesi ile aklın dinini simgeliyoruz sanki!

İşte böyle sevgili okur ve sevgili dost. Tabiat'ın ortasında yaşıyorum artık, seminerler-konferanslar-siyasi sürtüşmeler azaldıkça insanlığımı keşfediyorum. İnan sinemaya bile gidesim geliyor, türlü aktiviteler yapasım geliyor. Atlara bakıyorum, onlar da beni sesimden tanıyor. Daha ne ister ki insan.

Burak Yalım